Boisko sportowe

Szczegóły: Opublikowano: wtorek, 05, listopad 2013 11:19; Odsłony: 2299

Kompleks boisk sportowych w Prandocinie powstał z inicjatywy Społecznego Komitetu Rozbudowy Szkoły

zawiązanego z inicjatywy Stanisława Ptaka – ówczesnego dyrektora Szkoły. Przytoczone dane dotyczące kolejnych etapów budowy i nazwiska osób bezpośrednio zaangażowanych w to dzieło pochodzą z Kroniki Szkoły z 1990 r.

Na temat boisk sportowych w Prandocinie mówiono przez 30 lat. Odbywały się zebrania, dyskutowano na ten temat, ale bez rezultatu. Dawni „działacze” są już dziadkami, a boisko sportowe nadal w przysłowiowych „powijakach”.

Dnia 16 grudnia 1988 roku z inicjatywy Stanisława Ptaka odbyło się zebranie wiejskie dotyczące budowy boisk sportowych w Prandocinie. Na zebraniu było 63 osoby i po burzliwej dyskusji przegłosowano propozycję Stanisława Ptaka dotyczącą lokalizacji boiska.

Przez rok czasu przeciwnicy utrudniali prowadzone w tym kierunku działania, mimo iż podjęto w tym kierunku stosowną uchwałę, która mówi o „zakupie (zamianie) działki nr 213 o powierzchni 79 arów 81 m2 od Mieczysława Dumały w celu przeznaczenia pod zagospodarowanie boisk sportowych w Prandocinie”.

Dnia 21 września 1989 roku zawarto umowę pomiędzy Społecznym Komitetem Pomocy Szkole w Prandocinie, a Mieczysławem Gugałą. W niej ustala się, co następuje: „Mieczysław Gugała przekazuje działkę nr 213 o powierzchni 79, 81 arów akonto wsi, a w zamian otrzymuje działkę 159 o powierzchni 1ha 14, 78 arów i kwotę 2 miliony 100 tysięcy złotych. Kwota ta jest równoważna 84 q pszenicy”. Przy umowie obecny był Stanisław Ptak i 6 innych osób z Komitetu Rozbudowy Szkoły.

12 kwietnia 1990 roku Mieczysław Dumała zamieszkały w Prandocinie 56 przekazał aktem notarialnym działkę pod boisko sportowe.

Dnia 12 kwietnia 1990 roku odbyło się zebranie w sprawie zakupu kolejnej działki o powierzchni 31,48 arów od Anieli Rojek, w celu zagospodarowania jej pod boisko sportowe w Prandocinie. Aby zakupić tę działkę, Komitet Pomocy Szkole zmuszony był trzykrotnie jeździć do Ziembic (30 km za Wrocławiem), gdzie aktualnie mieszkała pani Rojek. Działkę tę zakupiono za kwotę 2 miliony 600 tysięcy złotych w roku 1990. Stanisław i Aniela Rojkowie przekazali odpłatnie działkę na rzecz boiska i sporządzono akt notarialny.

Dnia 4 września 1992 roku Społeczny Komitet Rozbudowy Szkoły wraz
z Samorządem Wiejskim zamienia działkę o powierzchni 27,71 arów leżącą
w Prandocinie, a należącą do Piotra Piotrowskiego na działkę o powierzchni 33 ary leżącą przy trasie E7. Swoją działkę Piotr Piotrowski przekazuje aktem notarialnym pod boisko. Zamiana była konieczna, by poszerzyć teren pod kompleks boisk sportowych. W rezultacie tych czynności, które finansował Komitet Pomocy Szkole, boisko ma wymiary 270 m długości i 54 m szerokości.

Niwelacja terenu trwała 2 lata (wywieziono ponad 3000 m3 ziemi),
a różnica poziomu widoczna jest do dziś. Wszystko to robili rodzice i członkowie Komitetu Pomocy Szkole w czynie społecznym.

By zapewnić właściwy przepływ wód opadowych, na zniwelowanym terenie zbudowano przepust wodny o średnicy dren 120 cm na długości 60 metrów. Wszystkie prace wykonywali rodzice w czynie społecznym. Wartość materiału i prac to kwota 2 miliony złotych.

Z własnych funduszy zakupiono i w czynie społecznym wykonano również bramki do piłki ręcznej i siatkowej, jak również ogrodzenie od strony drogi (2001 r.) i działki pana Kazimierza Kramarza. Kilkakrotnie sadzono na granicy działki i jej brzegach drzewka, z których przetrwało jedynie kilka, gdyż niszczono je, wypalając wiosną trawę na brzegach.

Sporządzono i zatwierdzono plan wielofunkcyjnego boiska sportowego, który przewidywał na tym terenie boisko do piłki nożnej, ręcznej, siatkowej i koszykówki. Wyznaczał także miejsce na bieżnię (od strony zachodniej) i korty tenisowe (od południowej).

Pod koniec robót ziemnych w 1995 r. zakupiono i zamontowano bramki i zawarto umowę z LZS w sprawie dalszych prac przy budowie boiska i udostępnienie „Juvenii” boiska do piłki nożnej, by mogła tam rozgrywać mecze turniejowe i towarzyskie. Członkowie LZS zasiali trawę i od tego czasu na tym właśnie miejscu odbywa się wiele uroczystości i imprez, nie tylko sportowych. Ze strony LZS umowę podpisał szef „Juvenii” pan Marek Żurek. W umowie jest zapis: „wszelkie prace na terenie boiska należy uzgadniać z dyrektorem szkoły”. Oni także podjęli się trudu utrzymania murawy boiska w dobrej kondycji.

W pierwotnych zamiarach kompleks boisk miał przyjąć nazwę ogólną (np. Stadion Sportowy w Prandocinie), nie wykluczającą ani nie wymieniającą nikogo z potencjalnych użytkowników. W tym miejscu wszyscy: dzieci i młodzież szkolna, a także juniorzy, sportowcy LZS, starsi i bardzo poważni mieszkańcy mieli czuć się u siebie.

29 czerwca 1997 roku odbyła się uroczystość poświęcenia boiska sportowego. W tym dniu ze strony miejscowych władz LZS padło po raz pierwszy niewłaściwe stwierdzenie „boisko Juvenii”, które funkcjonuje do dziś.

Boisko było budowane dla uczniów naszej szkoły, miało być dodatkową wielką salą gimnastyczną, której wtedy jeszcze nie mieliśmy.

Dla Szkoły i Komitetu Rozbudowy Szkoły bezsporny był cel budowy tego obiektu dla całej społeczności Prandocina. Już wtedy nikt nie zamierzał zamykać bramy na klucz, ale ludzka pamięć jest krótka, a wdzięczność, dla prawdziwie zasłużonych, jeszcze krótsza.